Páxinas

7 de dec. de 2017

Relatos e microrrelatos. Capítulo 3 - A matanza.

Foi nunha cea de empresa. Eu volvera de China apenas un ano antes e comezara a traballar en Ourense. Nova cidade, nova vida, e sobre todo, nova climatoloxía. Aquela semana comezara o frío de verdade con temperaturas por debaixo dos cero graos centígrados. Na cea o ambiente era distendido e as cuncas de ribeiro axudaban a devolvernos a cor á cara. En realidade non se trataba dunha cea ao uso, senón que saíramos de tapas parando polos bares que os maiores festeiros da empresa recomendaban. Unha sorte de ruta da Esmorga, como non podía ser doutra forma en Ourense.
O percorrido levounos a un bar que tiña como especialidades a orella e o rabo de porco. A cousa íase relaxando e as conversacións migraban pouco a pouco do traballo a temas máis mundanos. Ao cabo descubrín que aquela semana todos comezaran coa época de matanza. Quizais aquelas cuncas axudaron a que a miña curiosidade vencera á miña vergoña urbanita, non o sei, pero o caso é que comecei a interrogalos sobre todo o ritual. As anécdotas de todos eles axudaron a construír un relato cheo a partes iguais de sangue e festa, e do que eles como ourensáns sentíanse orgullosos.
Eu quedara moi contento coas explicacións, polo visto a festa cambiara moito co decorrer dos anos, e agora apampábase ao porco antes de matalo para evitar o seu sufrimento. A nosa ruta continuou e tras os bares e as tapas chegaron as copas e os pubs. Con eles remataron as conversas que deron paso aos bailes duns corpos xa totalmente desinhibidos.
A madrugada botóusenos enriba antes do previsto, e eu que estaba moi canso decidín recoller o meu abrigo e despedirme para volver a casa. No camiño de volta volvín pasar por diante daquel bar no que coméramos orella. A reixa da entrada estaba a medio pechar e a luz apagada. Do seu interior saiu de súpeto un home que recoñecín como o camareiro que nos atendera. Saudeino automaticamente e el correspondeume ao tempo que do seu peto sacaba un cartón de rubio americano. A penas avanzara un par de metros cando aquel home chamou por min. Eu xa tiña preparada a resposta "síntoo, non fumo", pero o home sorprendeume con outra pregunta:
—Non es ti o que facía tantas preguntas sobre a matanza?
—Ah! Sisi, son eu— contestei sorrindo.
O home acendeu un cigarro e tras a primeira calada continuou falando:
—Pois mira rapaz, deixa que che conte unha cousa. A matanza non é só unha festa, a matanza divide a sociedade en catro tipos de persoas diferentes. Por unha parte están os vexetarianos: estes son a xente que está en contra e intenta boicotearte. Logo están os sensibles: estes so os que queren comer os chourizos pero escóndense dentro da casa para non escoitar os berros do porco nin ver o sangue. Son xente que quere os beneficios pero sen tomar riscos. O terceiro grupo son os comprometidos: estes son os que agarran ao porco. Quizais non lles guste o sangue, pero saben que calquera recompensa exixe un sacrificio previo. Finalmente están os executores:  estes son os que cravan o coitelo ao porco. A diferencia dos comprometidos, os executores si que desfrutan da matanza e do sangue.
—E estes serían os emprendedores, non? —interrompino eu entre risas— interesante análise.
—Non —contestou seriamente—, estes son os tolos.
Eu seguía sorrindo, pero a seriedade do meu interlocutor tornara a situación en algo incómoda e os dous quedamos sumidos no silencio. Decidín despedirme para seguir o meu camiño, pero chegados a este punto a miña curiosidade era tal que antes de dar o primeiro paso os meus beizos sorprendéronme cuspindo unha última pregunta:
—E ti, en que grupo de persoas estás?
O home fitoume ao interior dos meus ollos e deu unha longa calada antes de responder:
—Eu son un executor.
A continuación tirou a cabicha e volveu a entrar no bar sen despedirse. Eu regresei dereito a casa. A calefacción deixara de funcionar varias horas antes, así que como facía tanto frío decidín quentar no microondas unha almofada de sementes para quentar os pés mentres durmía. Un ruído no portal sorprendeume mentres agardaba porque o microondas deixara de dar voltas. Identifiqueino como algo metálico. Seguramente as chaves doutro que volvía de troula. A persoa que acababa de entrar no edificio comezou a subir de forma lenta e pesada as escaleiras. Cada chanzo que subía facía retumbar o chan. De súpeto volveu a producirse un ruído metálico. Pero desta vez estaba claro que non se debía ao son dunhas chaves ao caer. Era outra cousa, como unha folla de aceiro ben afiado. A temperatura do meu corpo subiu de golpe e xa non necesitaba a almofada de sementes. O meu corazón púxose a mil, aquel ruído só podía ser o dun enorme coitelo. Abalanceime sobre a porta e dinlle todas as voltas que puiden á pechadura. Botei unha ollada polo ferrollo, a luz estaba acendida e podía ver un anaco da escaleira. Con todo xa non se escoitaban pasos, quen fora que estivese aí parara. O timbre do microondas chamou por min. Recollín a almofada e metinme en cama intentando convencerme de que todo eran imaxinacións miñas. Ao cabo quedei durmido.
Á mañá seguinte sorría mentres almorzaba e recordaba todo o sucedido a noite anterior. A capacidade de autosuxestión da mente humana non ten límites. Pero o sono todo o cura, e eu recuperara o humor e tan só pensaba en aproveitar aquel día festivo para volver a Vilagarcía. Recollín todo rápido e saín a polo coche. Ao baixar o último tramo de escaleiras tropecei con varios veciños que discutían acalorados. Preguntei que pasara, e un deles sinaloume o portal. "Mira, algún simpático que non tiña outra cousa que facer onte. O presidente acaba de marchar a comisaría a poñer unha denuncia". Diante da porta había un gran charco de sangue e unha cachucha de porco sobre el. Aquela visión provocou no meu corpo unha baixada de tensión e caín cara atrás con sorte de quedar sentado. Un dos veciños comezou a darme aire ao tempo que me preguntaba "pero que tes? que che pasa?". De súpeto o portal abriuse e apareceu o presidente da comunidade. Viña só e traía mala cara.
—Pero Manolo —preguntoulle un dos veciños— como é que non vén a policía a levantar acta?
—Non te preocupes, virá máis tarde —contestou en voz baixa o presidente.
—Desde logo non sei para que pagamos os impostos —comezou a queixarse un dos veciños— cando os necesitas nunca están. Que terán tan importante para non vir aquí xa no momento?
—Debe coincidirlles coa hora do café —contestou outro.
—Non é iso Pepe —interrompeuno o presidente cun xesto serio­—, hoxe a policía ten preocupacións maiores. Esta madrugada asasinaron aos donos dun bar do centro. Ese no que fan tan ben a orella.
—De verdade? Onde imos parar! Seguro que foi algún drogadicto para roubar cartos! —regresou á carga o veciño que se queixara da policía.
—Hai algo máis que iso Pepe —continuou o presidente— os corpos apareceron despezados, abertos en canal, sen as vísceras e colgados na cámara frigorífica.
Fíxose o silencio. Todo o mundo miraba con incredulidade ao presidente e con incapacidade para pronunciar ningunha palabra máis. Ao cabo, unha das veciñas preguntou en alto o que todos reflexionaban no seu interior:
—Pero... quen podería... que clase de tolo...?
Aínda sentado nas escaleiras recuperei o alento e trataba de asimilar toda aquela información. A miña mente repasaba cada detalle das últimas doce horas. Como era posible? Aquilo parecía un soño. Un pesadelo no que eu era o único que sabía a resposta á pregunta da señora, no que eu sabía que o culpable... fora un executor.

Ningún comentario:

Publicar un comentario