A historia da nena china que me deixou paralizado.

Hoxe é venres e eu acabo de chegar a casa. Comeza a fin de semana.

Os venres ao saír do traballo é moi fácil estar contento. Ás veces penso que os do CIS, en vez de meter cociña ás enquisas, deberían pensar en facer as preguntas o venres á tarde. Claro está que entón sería o enquisador o que estaría traballando, así que quizais o efecto esperado se diluíse. En todo caso, a estas alturas da película nin co mellor chef do mundo conseguirían disimular o descontento.

O caso é que como dicía, os venres ao saír do traballo un está case que obrigatoriamente contento. Hoxe non podía ser menos, así que aproveitando a lixeirísima pendente que domina o percorrido entre a fábrica e a miña casa, deixeime caer coa bicicleta sen apenas dar pedais, aproveitando a inercia e desfrutando do camiño.

Desfrutar do camiño non é algo banal. En si mesmo, esta debería ser a nosa principal preocupación na vida, gozar da viaxe. Que o seu obxectivo é estudar enxeñería química? Máis lle vale desfrutar do camiño, porque como mínimo tardará cinco anos en completar o propósito.

Tanto me concentrei hoxe no camiño, que chegado o momento aminorei a marcha para sacar dunha patada uns restos de ramas que ocupaban parte do carril bici. A manobra en si requiría certa destreza: por unha parte non freei de todo a bicicleta, por outra acompañei o xesto cun xiro de pescozo como só Michael Laudrup sería capaz de facer. Non é que eu pretendese gustarme cunha mirada ao tendido, en realidade xirei a cabeza buscando a cara do ciclista que levaba detrás. Buscaba un xesto amigo, unha desas miradas que che digan "vaia crack meu! non só pedaleas con clase senón que tamén limpas o carril bici dos restos do temporal para facilitarme a circulación... e un momento, ademais tes os ollos azuis!".

O que atopei foi a típica cara de indiferenza do sur de China, esa que di "impórtame un collón, neno". Esta expresión digo que é do sur de China porque segundo me contan, noutras partes que non sufriron a meteórica industrialización deste lugar, a xente mantén o concepto de empatía, ollo, que non necesariamente de simpatía. Por suposto que non todos aquí son así, pero hai un espectro da poboación que acostuman ser homes de entre 25 e 45 anos que nin senten nin padecen. De feito, podes xurar sobre toda a súa familia despois de que non freen para deixarte cruzar nun paso de peóns, que a indiferenza coa que che contestan, só pode ser comparable á dun robot.

Pero hoxe é venres, e se aquel home non quería sorrir, que máis me dá? Ademais, xa habería máis posibilidades. Será por falta de xente en China!

Cando finalmente cheguei ao portal do edificio, dúas avoas desas que suman máis engurras que anos, sentaban nun banco enfronte da porta e ao lado duns bambáns. Á súa beira, un neno e unha nena duns 3 anos atendían ao que as señoras dicían. Cando só me quedaban 30 metros para chegar, as anciás percibiron a miña presenza, levantaron a vista e empezáronme a falar e a facer xestos coas mans para que me achegara. Nunca na miña vida me pasara isto, en China. Así que loxicamente repetín a manobra do pescozo, esta vez buscando á persoa á que ían dirixidas todas esas palabras e xestos. Alí non había ninguén, aquelas señoras falaban definitivamente comigo.

Eu lanceilles o mellor dos meus sorrisos e achegueime mentres repasaba mentalmente o guión do que dicir, que nestes casos redúcese a un "ola que tal", nos casos con máis sorte alcanzo a ampliar ata "traballo en China e son español", e se hai moita moita sorte consigo especificar que son galego. A esas alturas normalmente a xente xa se aburre, ou simplemente ábrese a porta do ascensor e marchan. É o que teñen este tipo de conversacións.

Non rematara de dicir ni hao cando descubrín porque tiñan tanto interese en que me acercara. Aqueles nenos encheran de terra un dos bambáns, e as señoras querían que eu interpretase o papel do policía, esa personaxe común en todas as culturas, que pode pasar de protexer os nenos a detelos e levalos á comisaría se se portan mal ou non acaban o prato de lentellas.

Aceptei o traballo. Non é que me gustase facer de malo, pero sempre me gustou xogar cos nenos. Así que apaguei o sorriso da cara, sinalei ao bambán e dixen "bu hao", literalmente, "non ben". De seguido mirei aos rapaces, mantendo o dedo acusador sinalando á terra.

Non tiven tempo para dicir máis nada, aquela nena comezou a chorar como eu nunca escoitara un pranto. Aquilo era terror puro que lle percorría todo o corpo. Achegouse ao colo da avoa dándome as costas e xa non volveu despegarse. O neno abriu a boca e os ollos tanto que tiven medo de se deixaría de ser chino. As vellas, veteranas nestes asuntos, sorrían cara a min ao tempo que me indicaban coa man que xa me podía ir.

Eu quedei paralizado, nunca oíra un choro así. Non sabía se conseguira dar unha lección á nena, crearlle un trauma, ou convencela de que os estranxeiros somos demos brancos.

Intentei captar a súa atención batendo as palmas, pero aquel pranto era imparable, e lonxe de remitir, aumentaba exponencialmente.

Despedinme como puiden do grupo e entrei ao edificio. Cando cheguei ao meu apartamento, na planta 17, acendín o aire acondicionado e sentei en silencio a descansar no sofá. Pero era imposible, ata esa altura chegaban os choros da nena.

Por iso me decidín a arrancar o ordenador e poñerme a escribir isto, como terapia. Porque se algún día esta nena cruza a fronteira e pode conectarse libremente a internet. Se algún día aprende a ler en galego e atopa o meu blog, quero que saiba, que non era a miña intención provocar nela esa dor. E tamén, que desde logo hoxe recibín unha lección de empatía.