Páxinas

17 de set. de 2015

A Odisea. Maxia en Song Shan Lake.

Todo sucedeu moi rápido, e cando agora o penso non podo parar de sorrir. Foi maxia pura.
O máis estraño é que teño a impresión de que as cousas non sucederon por azar. A maxia veu precedida dunha serie de decisións, aparentemente sen importancia, que me conduciron ata o tesouro final.

Esta é a historia do paseo máis extravagante que tiven en bicicleta.

Foi o sábado a mediodía. Todo comezou cando estaba na metade do meu clásico percorrido en bici por Song Shan Lake e dispoñíame a encarar o camiño de volta a casa. O carril bici nese lugar  vai pegadiño a unha gran avenida de 3 carrís de dirección en cada sentido. Unha cousa que pasa en Song Shan Lake é que a vexetación que limita as rúas é tan mesta, que un nunca sabe o que pode haber a tan só tres metros en paralelo da estrada. Quizais un bosque, un lago, un solar en construción, unha autoestrada...
O caso é que mentres eu pedaleaba empecei a escoitar a voz dun home dicir os números en chino por un altofalante. Ben, que falara en chino non tiña maior misterio, o curioso tería sido que os dixera en galego. Pero a cuestión é que a voz viña dalgunha parte máis alá da outra beira da avenida.  Dun lugar oculto polas árbores. Aquela voz converteuse nos cantos de serea que marcaron o inicio da miña Odisea.
A curiosidade era moi grande e non tiven máis remedio que cruzar a rúa e introducirme polo primeiro camiño que atopei seguindo aquela voz. Para ser sinceros, pensaba que daría cunha barbacoa de empresa na que os traballadores estarían facendo ximnasia ao son dos números. De feito ía rindo pensando no asunto cando de súpeto, ante min apareceu a porta dun zoo. De como pode ser que tras un ano vivindo aquí non soubese que había un zoo tan próximo non teño explicación. O caso é que alí se anunciaban leóns, crocodilos e toda clase de bestas. Curioseei un pouco achegándome ao aramado, pero non conseguín ver nada. A voz dos números saía do interior do recinto, polo que supuxen que debía haber algún espectáculo con animais amestrados. Pousei a bici e agarreime ao aramado para ver se podía coller un pouco de altura e ver algo máis, pero entón vin que o que identifiquei como un homo sapiens taquillensis non me quitaba ollo e engurraba o cello, polo que decidín seguir coa miña ruta para non estresar o animal.

O que pasa é que chegado ese momento eu xa non fun capaz de volver atrás. Pola contra, na dirección do novo camiño soaba música a todo volume, e cando un empeza a explorar é difícil frearse. Así foi como descubrín que tamén alí había un pequeno parque de atraccións, e máis alá, un fermoso lago moi tranquilo onde dunha beira unha familia xogaba cunha cometa e da outra unha parella de recén casados sacaban fotos.
Foi nese momento cando o pensei. "Desde logo Song Shan Lake a veces parece un lugar máxico", dixen para min, e aquel pensamento acompañoume o resto da xornada.




Aparecín entón de novo na estrada principal, pero no meu ánimo xa non estaba a volta a casa, se non unha sede insaciable por descubrir máis. Decidín entón xirar no primeiro cruce e atreverme coa gran aventura, a exploración do gran lago, a busca do auténtico Lago de Song Shan.
Para iso e como quería ver unha zona totalmente nova decidín continuar por unha gran avenida que pensei que nalgún momento se atoparía co lago.
A miña decisión pareceu ser tomada como unha afronta polos deuses gregos, e as nubes deron paso a un gran sol que esmagaba as miñas costas.
De súpeto as árbores desapareceron e aquela travesía por un deserto de asfalto non presaxiaba nada bo. Pero entón dinme conta de que aquela falta de vexetación só podía significar algo. Estaba cruzando unha longa ponte, estaba pedaleando sobre o gran lago de Song Shan.

Despois de algún quilómetro máis, por fin atopei un acceso ao paseo que circula á beira do lago. Introducinme por el e continuei a miña aventura á vez que as nubes volvían tapar o sol. Das máxicas cousas que un pode ver alí, deixádeme que me centre nunha que sendo galego entenderedes que non poida pasar por alto. Entre toda a fauna que alí puiden ver (principalmente libélulas xigantescas), divisei de súpeto un fato de vacas que pastaban tranquilamente. Achegueime ata elas rapidamente, pero cal foi a miña sorpresa cando me din conta de que por moito que me acercaba o seu tamaño non aumentaba. Non era un problema de perspectiva, aquelas vacas eran realmente pequenas, faría falta xuntar a catro delas para facer unha das nosas!
Aqueles animais recordáronme ao país de Lilliput, situado nunha illa habitada por seres diminutos e no que recalou Gulliver na primeira das súas viaxes. E recordei tamén que Jonathan Swift relata que noutra das súas viaxes, Gulliver parou por Xapón de camiño a un daqueles curiosos lugares, polo que non me estrañaría nada que estas vacas tivesen chegado ata o lago desde o país de Lilliput (que seguramente quede cerca desta beira do Pacífico).
Tomei unhas fotos e continuei a miña viaxe.



O sol volvía a descubrirse por momentos e nas zonas sen sombra o sufrimento era unha constante. Conseguir auga converteuse nunha prioridade para min. Non debería ser algo complicado pensei, ao fin e ao cabo isto está cheo de vendedores ambulantes.
Ao final da seguinte curva apareceu un. Estaba sentado ao xeito chino, de crequenas pero apoiando toda a planta do pé. Era un home maior, e nel advertín unha mirada profunda que interpretei como a mirada dun sabio. Baixei a marcha para contemplar o que vendía. Non había auga, pero había un tesouro. Unha desas marabillas que de cando en vez aparecen en China, un sombreiro Mariboro. Como se dun acto reflexo se tratase sorrín e mirei para o vello. El ignoroume por completo e mantivo a súa mirada no infinito.



Contrariado recomecei a marcha, debía atopar auga si ou si. Un par de curvas máis tarde, ante min apareceu unha tenda de bicicletas cunha gran neveira desas de "sírvase vostede mesmo". Achegueime con cautela, pois ben sei que nestes casos de deshidratación os espellismos poden causar malas pasadas, e o que parecía unha neveira ben podería resultar un simple armario ou aínda peor, unha neveira desenchufada. O rapaz que atendía o negocio achegouse ata a min, o seu sorriso ocupáballe o 90% da cara, e miraba para un lado e para o outro como querendo chulearse do internacional que chegara a ser o seu negocio. Pagueille 3 yuans e leveime a botella máis fría que había. Aquela auga fresca sentou ao meu corpo como a apócema máxica aos galos, ou a xelea real a Jimmy Giménez-Arnau.
Mentres descansaba na sombra, ao meu maxín volveu a imaxe daquel vello vendedor ambulante de mirada profunda e do sombreiro Mariboro.  Canto non sería de marabilloso ter captado aquela imaxe para a posteridade!

Subín á bicicleta para continuar a miña travesía, pero entón dinme conta de que o subconsciente traizoarame facendo que xirara á esquerda e volvendo sobre o camiño andado. As gañas de conseguir aquela fotografía guiaban agora os meus pasos.
Cando alcancei o lugar tiven a sensación de que algo cambiara. Se ben o sombreiro Mariboro seguía alí, o vello vendedor de mirada profunda transformárase agora nun home maior de mirada despistada. Vaia, pensei, ou este home é meigo ou o problema de deshidratación que tiña era realmente grave. Decidín parar a bici de todo e poñer pé a terra. Se ben aquel home non era o que eu agardaba, a foto aínda podía valer a pena.
Dirixinme a el para preguntarlle se lle podía sacar unha foto ao sombreiro e outra a el. O home, que ata aquel momento nin me mirara contestoume que si ao primeiro e non ao segundo. Insistín un pouco, pero a contestación final veu desde a outra beira do paseo. A súa muller, que vendía as mesmas cousas do outro lado, non tiña dúbidas: non había foto.
Así que era iso, quedei barrenando, aquela mirada profunda debíase tan só a iso, á incapacidade que tiña aquel home de entender o que lle estaría contando a muller desde o outro lado do paseo naquel instante.
Non vos negarei que me sentín algo decepcionado, onde cría ter visto un meigo atopei a un sufridor. Pero ao mesmo tempo e nun arrebato de solidariedade masculina, decidín que polo menos lle compraría o sombreiro Mariboro.
Cando xa me dispoñía a continuar a marcha e co móbil aínda na man, ocorréuseme que se ben aquel home non quería ser retratado, ben podería exercer de fotógrafo. Así que lle pasei o aparato e posei co meu sombreiro recén comprado diante da bici.

Entón foi cando sucedeu.
A maxia estaba a piques de facerse realidade.

Aquel home de mirada profunda que despois foi despistada abriu completamente a boca e mentres ría comezou a facer xestos cunha man. Quería que eu fixera o signo da vitoria, o signo co que se retratan todos os chinos nas súas fotos de perfil. Eu, levado polo entusiasmo do seu sorriso, aceptei a invitación.
O home devolveume o móbil, e despois dos saúdos de rigor con el e mais a muller, continuei, agora si, a travesía.

Aquela viaxe pasaba xa das dúas horas, e sentín a necesidade de rematar co periplo e volver á civilización. Cando por fin, e grazas ao GPS, conseguín saír ao norte do lago, dirixinme a unha cafetería (que en chino se debe dicir Starbucks, pois non hai outras), e relaxeime nun sofá saboreando unha cunca de café e arrefriando o corpo co aire acondicionado.
Á miña mente volveron as imaxes daquel día, de como a maxia se apoderara del, dos lugares e animais marabillosos que descubrira, e daquela parella de vendedores ambulantes que eu tomara por meigos.
Saquei o móbil do peto e comecei a repasar as fotos. Aquel primeiro lago marabilloso, a familia da cometa, a parella de recén casados, as vaquiñas de Lilliput... e así cheguei ata a miña foto co sombreiro Mariboro.

E entón foi cando me din conta.

Aquel home de mirada profunda que logo confundín cun mísero mortal enganárame. Era un auténtico meigo, e diante miña tiña as probas.
Dalgún xeito que non alcanzo a comprender, aquel home traspasárame os seus poderes máxicos a través do sombreiro Mariboro. Como se dun jedi se tratara, conseguira levantar no aire a un neno tan só movendo os meus dedos ao xeito dun titiriteiro.




Recordo que quedei mirando ao sombreiro por un longo espazo de tempo. Podía ser aquilo certo?
No camiño de volta a casa tiven coidado de non facer movementos bruscos coa man, non quería que ningún neno máis saíse voando.
Ao chegar a casa gardei o sombreiro en lugar seguro e decidín non volver poñelo a non ser por caso de extrema necesidade. Estilo Spiderman, para que nos entendamos, un gran poder carrexa unha gran responsabilidade.

En fin, supoño que a gran maioría de vós a estas alturas pensará que todo isto é só unha historia de ficción, e que de maxia nada de nada.
Paréceme moi ben, pero deixádeme que vos diga unha última cousa: en Song Shan Lake, habelas hainas...





8 de maio de 2015

A historia da nena china que me deixou paralizado.

Hoxe é venres e eu acabo de chegar a casa. Comeza a fin de semana.
Os venres ao saír do traballo é moi fácil estar contento. Ás veces penso que os do CIS, en vez de meter cociña ás enquisas, deberían pensar en facer as preguntas o venres á tarde. Claro está que entón sería o enquisador o que estaría traballando, así que quizais o efecto esperado se diluíse. En todo caso, a estas alturas da película nin co mellor chef do mundo conseguirían disimular o descontento.
O caso é que como dicía, os venres ao saír do traballo un está case que obrigatoriamente contento. Hoxe non podía ser menos, así que aproveitando a lixeirísima pendente que domina o percorrido entre a fábrica e a miña casa, deixeime caer coa bicicleta sen apenas dar pedais, aproveitando a inercia e desfrutando do camiño.
Desfrutar do camiño non é algo banal. En si mesmo, esta debería ser a nosa principal preocupación na vida, gozar da viaxe. Que o seu obxectivo é estudar enxeñería química? Máis lle vale desfrutar do camiño, porque como mínimo tardará cinco anos en completar o propósito.
Tanto me concentrei hoxe no camiño, que chegado o momento aminorei a marcha para sacar dunha patada uns restos de ramas que ocupaban parte do carril bici. A manobra en si requiría certa destreza: por unha parte non freei de todo a bicicleta, por outra acompañei o xesto cun xiro de pescozo como só Michael Laudrup sería capaz de facer. Non é que eu pretendese gustarme cunha mirada ao tendido, en realidade xirei a cabeza buscando a cara do ciclista que levaba detrás. Buscaba un xesto amigo, unha desas miradas que che digan "vaia crack meu! non só pedaleas con clase senón que tamén limpas o carril bici dos restos do temporal para facilitarme a circulación... e un momento, ademais tes os ollos azuis!".
O que atopei foi a típica cara de indiferenza do sur de China, esa que di "impórtame un collón, neno". Esta expresión digo que é do sur de China porque segundo me contan, noutras partes que non sufriron a meteórica industrialización deste lugar, a xente mantén o concepto de empatía, ollo, que non necesariamente de simpatía. Por suposto que non todos aquí son así, pero hai un espectro da poboación que acostuman ser homes de entre 25 e 45 anos que nin senten nin padecen. De feito, podes xurar sobre toda a súa familia despois de que non freen para deixarte cruzar nun paso de peóns, que a indiferenza coa que che contestan, só pode ser comparable á dun robot.
Pero hoxe é venres, e se aquel home non quería sorrir, que máis me dá? Ademais, xa habería máis posibilidades. Será por falta de xente en China!
Cando finalmente cheguei ao portal do edificio, dúas avoas desas que suman máis engurras que anos, sentaban nun banco enfronte da porta e ao lado duns bambáns. Á súa beira, un neno e unha nena duns 3 anos atendían ao que as señoras dicían. Cando só me quedaban 30 metros para chegar, as anciás percibiron a miña presenza, levantaron a vista e empezáronme a falar e a facer xestos coas mans para que me achegara. Nunca na miña vida me pasara isto, en China. Así que loxicamente repetín a manobra do pescozo, esta vez buscando á persoa á que ían dirixidas todas esas palabras e xestos. Alí non había ninguén, aquelas señoras falaban definitivamente comigo.
Eu lanceilles o mellor dos meus sorrisos e achegueime mentres repasaba mentalmente o guión do que dicir, que nestes casos redúcese a un "ola que tal", nos casos con máis sorte alcanzo a ampliar ata "traballo en China e son español", e se hai moita moita sorte consigo especificar que son galego. A esas alturas normalmente a xente xa se aburre, ou simplemente ábrese a porta do ascensor e marchan. É o que teñen este tipo de conversacións.
Non rematara de dicir ni hao cando descubrín porque tiñan tanto interese en que me acercara. Aqueles nenos encheran de terra un dos bambáns, e as señoras querían que eu interpretase o papel do policía, esa personaxe común en todas as culturas, que pode pasar de protexer os nenos a detelos e levalos á comisaría se se portan mal ou non acaban o prato de lentellas.
Aceptei o traballo. Non é que me gustase facer de malo, pero sempre me gustou xogar cos nenos. Así que apaguei o sorriso da cara, sinalei ao bambán e dixen "bu hao", literalmente, "non ben". De seguido mirei aos rapaces, mantendo o dedo acusador sinalando á terra.
Non tiven tempo para dicir máis nada, aquela nena comezou a chorar como eu nunca escoitara un pranto. Aquilo era terror puro que lle percorría todo o corpo. Achegouse ao colo da avoa dándome as costas e xa non volveu despegarse. O neno abriu a boca e os ollos tanto que tiven medo de se deixaría de ser chino. As vellas, veteranas nestes asuntos, sorrían cara a min ao tempo que me indicaban coa man que xa me podía ir.
Eu quedei paralizado, nunca oíra un choro así. Non sabía se conseguira dar unha lección á nena, crearlle un trauma, ou convencela de que os estranxeiros somos demos brancos.
Intentei captar a súa atención batendo as palmas, pero aquel pranto era imparable, e lonxe de remitir, aumentaba exponencialmente.
Despedinme como puiden do grupo e entrei ao edificio. Cando cheguei ao meu apartamento, na planta 17, acendín o aire acondicionado e sentei en silencio a descansar no sofá. Pero era imposible, ata esa altura chegaban os choros da nena.

Por iso me decidín a arrancar o ordenador e poñerme a escribir isto, como terapia. Porque se algún día esta nena cruza a fronteira e pode conectarse libremente a internet. Se algún día aprende a ler en galego e atopa o meu blog, quero que saiba, que non era a miña intención provocar nela esa dor. E tamén, que desde logo hoxe recibín unha lección de empatía.

12 de mar. de 2015

24 horas

Pasaban menos de 24 horas desde o meu regreso, e China volvía conseguilo...

Despois de 4 meses vivindo aquí, un cre que xa está preparado para deixar de sorprenderse. As cousas seguirán sendo estrañas, pero que máis dá que na autopista entre o aeroporto e a túa casa un camión vaia arrastrando a carga pola estrada, ti xa viches cousas peores.
Que importa que un amigo che amose un taser que comprou para levar no coche por se hai problemas. "Ils sont fous ces Romains", pensas. Pero no fondo sabes que aquí véndese de todo e a eles gústalles ter todo, nada novo a estas alturas.
Incluso despois, outro chino amósache a copia do que sería a versión do DNI de Obama en chino. A verdade que isto si que che arranca unha gran gargallada, pero é máis ben porque antes de ensinarche a tarxeta advírteche que aquilo é o seu novo carné de identidade, e claro, ver de súpeto a foto de Obama ten a súa graza. Aínda que sendo xustos, isto non sorprende, tan só é unha broma.

Agora ben, cando hoxe a mediodía encurvaba o meu corpo para proceder á inxestión do meu terceiro prato de noodles en menos de 24 horas, o que menos podía esperar era que a 12 de marzo, polo fío musical do restaurante empezase a soar unha versión china da panxoliña Jingle Bells co refrán en inglés e o resto en mandarín.
Así que mentres me esforzaba en evitar que aqueles longos fideos me saísen polo nariz debido ao ataque de risa, non puiden senón admitir a derrota, e concederlle a China, que pase o tempo que pase, sempre haberá ocasións para que me sorprenda.