Non nos mires...

Co gallo do 14 N percorrín as rúas de Compostela nunha das mellores formas que nos permite a capital, en manifestación. Recoméndolle a todo o mundo que nunca se manifestara que probe algunha vez. É un acto cívico, que reforza o sentimento de pertenza á sociedade, que nos fai mellores cidadáns, que se amosa alegre ao presentarse como unha protesta e non coma un lamento. É algo marabilloso, e de momento, é de balde.

Ten ademais unha compoñente artístico-creativa que axuda a espertar as mentes. Os carteis xigantes, os cabezudos, a música, e por suposto, as coplas. Un pode recoñecer a alguén que estivo nas manifestacións da lingua só con empezar a cantar o xa mítico "mamá eu quero".

O 14 N tiña un aspecto curioso que o facía diferente do resto de manifestacións ás que fóra. Esta vez, os que moita xente sinala como parte do problema —UGT, CCOO e demais sindicatos tradicionais— non só se manifestaban xunto co resto, senón que eran os propios organizadores do evento.

Isto ía eu pensando durante o paseo polas rúas compostelás cando lembrei que fora eu, xunto a meu primo, quen por primeira vez cuestionara o papel destes sindicatos aló polos anos 90.

Este post é a historia de como un par de nenos de Vilagarcía racharon cos poderes establecidos fai case vinte anos.

Pero, por que atacar xa este tema se podemos ir un pouquiño máis polas ramas?

Poñámonos primeiro en situación, falemos do momento, o outono. 

A terceira das estacións do ano ten en Galicia un triplo florecer.

Por un lado aparecen na mesa grelos e castañas. Poden parecer simples alimentos, pero algo deben ter no seu interior que propician a aparición do seguinte dos froitos do outono, as ganas de protestar.

Si, este está un pouco rebuscado, quizais non sexa cousa nosa senón das circunstancias, do ambiente. O que si que é certo é que se volvemos a vista atrás, as grandes manifestacións sempre ocorren en outono. Como exemplos, a manifestación en Compostela organizada por Nunca Máis o 1 de decembro de 2002, ou a manifestación de Queremos Galego, tamén en Compostela, o 18 de outubro de 2009 (aínda agora se me poñen os pelos de punta rememorando o discurso de Xurxo Souto).

Claro que un pode pensar... esas son das que ti te lembras, seguramente houbo outras durante o ano. Sei que é así. Pero hai algo que lle dá ás manifestacións do outono un toque senlleiro e singular, o terceiro dos froitos do outono, o paraugas.

"Chegou o outono a Santiago e non todo son malas novas porque en outono, en Santiago, as papeleiras botan flor, e delas sae o froito que cura as molladuras." Outono de 2011, foto do autor.

O paraugas é case unha extensión do noso ser. Unha ferramenta que igual che aparta as silvas nos camiños que che vale para xogar a ser majorette. Hai quen incluso o sente como a súa Excalibur. Moitos vellos, recordando tempos mozos, adoitan levar o seu paraugas ao estilo mochilero; ben pretiño da cabeza e gardando as costas, preparado para ser desenvaiñado ao mínimo trazo de chuvia.

Na manifestación de Nunca Máis do outono do 2002, Manuel Rivas viu no paraugas un símbolo. Desde o seu atril no obradoiro puido comprobar como toda aquela "marea cívica" enchía a praza creando un manto que non era negro chapapote, senón negro paraugas. "O paraugas converteuse nun símbolo das liberdades", dixo. E dixo ben.

Este post é tamén a historia da primeira gran manifestación paraugueira do país.

Vaiamos por fin a aquel momento.

28/11/1993 o día que cambiou Vilagarcía. A Manifestación Antidroga.

Fai hoxe 19 anos tiña lugar a maior concentración de xente da historia da miña vila. Unha manifestación contra a droga na capital da ría que se convertera en símbolo do narcotráfico.

Había que axustar moitas contas. Durante as detencións da operación Nécora e o xuízo, todas as televisións acudían a Vilagarcía para informar ao tempo que sinalaban o problema e amosaban a nosa merda ao mundo. Necesitabamos que se oíse que diciamos que non. Necesitabamos que se oíse que pediamos xustiza e condenas exemplares. Necesitabamos que se oíse que os arousáns non eramos cómplices senón todo o contrario, os principais prexudicados.

Non había twitter, facebook... Se conseguimos que nos oísen, non o teño moi claro. 
Pero quizais conseguimos unha cousa moito máis importante, oírnos entre nós. De súpeto xa non era un problema que ocultar, do que avergoñarse. Vilagarcía, Arousa e toda Galicia se fixeran adultas de golpe. Non nos importaba o que dixeran de nós, estabamos alí para demostrar o que queriamos ser, e tomamos conciencia de que podiamos logralo permanecendo unidos.
Aquela tarde, a chuvisca fixo florecer os paraugas. A primeira colleita de paraugas da liberdade.

Faltaban 15 días para que eu cumprise 9 anos, iso deixa os meus recordos nese lugar entre a esaxeración e a visión do mundo dun neno. Parece perigoso, pero non vos preocupedes, para remedialo está youtube.

 Momentos senlleiros de non perder neste vídeo:

• 2:11, Un imberbe Gago que avanzaba xa pola metade da súa 1ª lexislatura.
• 3:09, A Praza de Galicia, como boto de menos a fonte luminosa.
• 3:55, Adriana Ozores? Non, Carmen Avendaño
• 4:35, Señoras cantando, e desmentindo por tanto o que din en telecinco no 1:42

E agora si, a anécdota.

O caso é que meus pais leváronos a min e a meu primo á que sería a nosa primeira manifestación, a Manifestación Antidroga.
Lembro mirar para arriba e ver todo aquel teito de paraugas que impresionaba. Tamén recordo a un grupo de señoras que de cando en vez arrancaban cunhas coplas que trouxeran preparadas. Un dos versos desas cancións  creo que dicía algo así como"queren matar os nosos filliños!".
A manifestación transcorría con tranquilidade, e unha vez que meu primo e eu entendemos de que ía o conto, estabamos como peixes na auga.
Entón, do interior da concentración comezou a soar un berro. Algo doado que todo o mundo comezou a corear. Meus pais tamén o facían. Non había máis que falar, era o noso momento. Se eses señores querían deixar as gorxas por algo xusto, abofé que podían contar coas nosas.
—NON NOS MIRES, ...!!!
—Oíches, non nos mires, e despois que?
—Non sei, eu tampouco os entendo.
—Ah claro! fíxate nese cartel de aí.
—Claro, claro.
—NON NOS MIRES, UGT!!!




Fonte Vídeo: youtube, canle miciudadfavorita

A Mesa Pola Normalización Lingüística denuncia galegofobia en torno á Operación Pokemon. (PARODIA)

ANTES DE LER A NOVA: 

Os que me coñecen persoalmente saben que son moi moi fan —seareiro que se diría en facebook— de páxinas de humor como El Mundo Today. Para os que non coñezan de que vai isto: simplemente inventan noticias e déixanse levar na redacción sen ningún tipo de autocensura. Recomendo encarecidamente que vos pasedes pola súa web, iso si, con panos de man cerca porque non ides parar de chorar coa risa.

Nesta entrada de blog fágolles unha pequena homenaxe copiando o seu estilo: invento unha noticia sobre algo que está de actualidade, e para adiante.

Agardo que vos guste e conseguir sacar algún riso, pero sobre todo espero que ninguén se sinta molesto ou ofendido. Se é así, as miñas desculpas por adiantado.

Ao tema, benvidos á primeira entrega do Jalisia News.

Segundo Carlos Callón: "non é normal que habendo tan bos mangas galegofalantes, o xulgado de Lugo escollese un que é monolingüe en castelán para darlle nome á operación". O debate trasládase ás redes sociais e alcanza o programa Luar.

A MESA POLA NORMALIZACIÓN LINGÜÍSTICA DENUNCIA GALEGOFOBIA EN TORNO Á OPERACIÓN POKEMON.

A Operación Pokemon continúa a dar sorpresas un día despois da súa irrupción na escena pública. Se onte eran as detencións de dous alcaldes as que colocaban a Galicia no trend topic mundial, hoxe o debate trasladouse ao metalingüístico.

E é que á Mesa Pola Normalización Lingüística non lle sentou nada ben o nome que o xulgado que dirixe Pilar de Lara decidiu para dar nome á operación. Así, o presidente desta organización, Carlos Callón, non dubidou en amosar a súa indignación nunha rolda de prensa que tivo lugar ao longo desta mañá: "compañeiras e compañeiros, amigas e amigos, profesoras e profesores, nenas e nenos [...], [...], o que non pode ser é que desde as propias institucións non se protexa ao galego, pero por que Pokemon?" preguntábase na súa intervención, de hora e media aproximadamente. "Todos sabemos con quen está casada esa muller (pola xuíza), e de seguro que de facermos as oportunas investigacións chegariamos a atopar algún vencello co conselleiro Vázquez" argumentaba.

Para o dirixente da Mesa non é unha novidade a defensa dos debuxos animados galegos, ou no seu defecto, galegofalantes. Esta mesma semana publicaba en twitter un irónico "Por que a TVG vai emitir Os Bolechas na TVG2? Tal vez porque non hai TVG3?". Pero desta vez o desprezo á lingua alcanzou o seu límite. En declaracións en exclusiva para este xornal, Callón apuntaba que "non é de recibo. A min non me molesta que non se escolleran uns debuxos xenuinamente galegos, pero anda que non haberá exemplos de animacións galegofalantes... e se tiña que ser manga, aí están Son Goku ou Arale".

Reaccións.

A rolda de prensa non pasou inadvertida para outras asociacións. Así, Galicia Bilingüe enviaba un comunicado aos medios no que sinalaban á Operación Pokemon como outra estrataxema máis do "trilingüe Feijoo" que "sigue con sus mentiras, y ahora quiere meterles a los niños tan bien el japonés", apostilando cun "manda carallo" co que quixeron facer gala do seu harmónico bilingüismo. A propia presidenta da asociación, Gloria Lago, quixo entrar en directo nos micrófonos da cadena COPE para facer unha recomendación ao presidente da Mesa: "Carliños, mellor farías imitando a Bieitiño, e deixando o postiño" dixo en ton serio, amosando un nivel de formación de diminutivos en galego ao alcance de poucos. Ademais, aproveitou a ocasión para dar a súa opinión sobre un posible troco de nome para a operación: "a mi me gustaría Operación Don Quijote, no olvidemos que Cervantes le dedica más de una página a los gallegos, así que más bilingüe no puede ser".

Pola súa parte, A Liga Feminista Galega quixo facer fincapé no que elas entenden como"discriminación sexual inherente do termo Pokemon". E é que para elas, "non é xusto que nunha operación na que só están sendo inculpados ou investigados homes, a xustiza decida darlle o nome duns bechos que son a todas luces asexuados", e neste sentido sospeitan que "quizais se fosen mulleres as inculpadas, non habería por parte da policía ningún problema en usar Ally Mcbeal como nome para a operación".

O programa Luar busca atopar unha solución democrática ao conflito.

A cuestión sobre o nome, lonxe de apagarse co paso das horas, foi medrando en interese grazas ás redes sociais. Ata tal punto chegou o debate, que durante a noite de hoxe, o magazine de referencia da televisión de Galicia, Luar, decidiu levar a polémica ás pantallas de todos os xeriátricos.

Apoiándose nun sistema de voto telefónico, a audiencia do programa poderá votar pola súa opción preferida ou dar novas opcións. Un redactor deste xornal, acaba de conseguir pórse en contacto co director e presentador do programa, o senlleiro Xosé Ramón Gayoso, para saber como están os resultados neste momento. A continuación reproducimos a conversa:

—Boas noites amigo!

—Ola, boa noite.

—Boa noite amigo! como se chama?

—Miguel.

—E desde onde chama amigo?

—Daquí da redacsión do Jalisia News, en Vilagharsía.

—Ohh! Fermosa Vilagarcía, que marabillosas praias e que percebes tan saborosos que tedes por alí. Moi ben amigo, e por que nome lle gustaría votar?

—Home, eu basicamente chamaba para ver como estaban as cousas aghora mesmo...

—Moi ben amigo! Pois de momento encabeza a lista Operación Ardebullo, se ben é certo que está chamando moita xente desde A Coruña votando por Operación Plátano. Pero vaia, nós en realidade o que queremos é saber a súa opinión, amigo. Que me di?

—Bueno! Pois mira, xa que estamos, e que este ano volveron os máis jrandes, eu case que vou votar por Operasión Champú.

—Grazas amigo, para Vilanova que vai este forte aplauso de todos os luareiros.

—HABERÁ AMPLIACIÓN—

Foto 1: Carlos Callón e Fran Rei durante a conferencia de prensa. Fonte: Vieiros.

Foto 2: Xosé Ramón Gayoso durante un dos seus momentos máis senlleiros. Fonte: youtube

A Ordenanza

—Agarda un intre...

—E logo?

—Tranquila, nada grave. Simplemente ségueme contando pero mentres andamos.

—Meu Deus! Gelucha... pero que che pasa? Estasme asustando e xa sabes que enseguida me poño nerviosa.

—Ti tranquila, en canto cheguemos á praza estaremos a salvo.

—Ah... é iso. Entendo.

Enxeñería Química na USC, iso foi o que estudiei. Lémbrome moi ben daqueles anos, entre outras cousas porque é unha época que me queda á volta da esquina. Son insultantemente novo, que lle vou facer.

O caso é que co tema da nova ordenanza municipal de circulación de Vilagarcía, non podo evitar recordar aqueles horribles domingos pre-exames en Santiago.

Erguerse cedo para coller sitio na biblioteca universitaria. Esa era a rutina daqueles días. Almorzar café con galletas e marchar a toda présa ás nove e media da mañá porque ao final un non se dera espertado á hora que pensara...

E entón, ao sair á rúa para percorrer aquela distancia, era cando ocorría o efecto. Aquilo non era un paseo cara ao coñecemento, aquilo era como percorrer a "milla verde". O ensanche estaba morto, depresivo. Nin unha soa alma, agás ás veces unha parella de vellos de camiño a misa.

Neses momentos era cando no meu maxín agromaba con máis forza a morriña pola miña vila. Un lugar idealizado, recoñézoo, pero un lugar que non partía da utopía, senón que eu comprobara en moitas ocasións que era realidade. Vilagarcía, a cidade dos bares e as cafeterías; das prazas ateigadas de xente, das terrazas perpetuas, dos nenos aprendendo a andar en bicicleta, do mercado martes e sábados, das señoras que se saúdan levantando o bastón, da xente que pregunta non por querer saber senón por querer falar... A cidade na que un domingo podías baixar a almorzar, pasear e comprar o xornal sentíndote parte de un todo.

Disque Santiago é unha das vilas máis bonitas do mundo, que as súas pedras están cheas de historia. Ata se di que en Santiago a chuvia é arte.

En Vilagarcía non temos esas pedras. Aquí, directamente, somos un pobo de artistas.

Ogallá que nestes tempos de crise e excesos lexislativos, os vilagarciáns fiquemos fieis á nosa identidade...

Gelucha sentou nun banco do parque da praza de Ravella. Gustáballe parar a repousar alí de camiño a casa. Canto botaba de menos aqueles bancos vellos recubertos de azulexos.

De súpeto un grupo de nenos chamou á súa atención. Un deles despedíase dos outros reclamando a súa pelota, xa era tarde de máis para seguir xogando.

A vella seguiuno coa mirada. O rapaz cruzou a estrada á altura dun dos semáforos. Cando chegou ao centro da calzada, ergueu a cabeza e sacoulle a lingua á cámara á vez que lle facía acenos de burla.

—Pero neno, que fas?

—Tranquila señora, aínda teño sete anos.

O regreso

Por que?

Aínda non o sei, pero apetecíame volver. Ademais este ano xa se sabe, volven os máis jrandes.

Se xa tiñas un blog... por que non volver con el?

Pois porque esta é unha nova etapa. As anteriores entradas recollidas nas Cartas desde Milano refírense á miña época de erasmus e estudiante de enxeñería. É hora de avanzar. Iso si, se alguén quere coñecer mellor o que dicía aló por 2009, pois que se pase por alí. Subscribo todo o que dixen nese momento... creo.

Un saúdo aos que se se deixen caer por este blog, e espero comezar cedo a subir entradas.